توانایی‌های کودکی

قرار بود مثل هر دانشجوی خارجی دیگه توی کلاس زبان آلمانی دانشگاه شرکت کنم. اولش برام خیلی عجیب بود. باید سر کلاسی می‌نشستم و زبان یاد می‌گرفتم که استادش زبان مادری من رو بلد نبود. شک داشتم که می‌تونم از این کلاس کاملا استفاده کنم یا نه! اما خوب به هر حال شرایط حاضر قابل تغییر دادن نبود. پس باید می‌پذیرفتم و منتظر می‌موندم که ببینم چی می‌شه. خوبیش این بود که می‌دونستم همه کلاس شرایط مشابه من رو دارن و این خودش یک امیدواری بود.

بالاخره کلاس زبان آلمانی شروع شد و برای اولین جلسه سر کلاس رفتم. استاد بعد از معرفی خودش گفت که فقط بلده آلمانی و فرانسوی حرف بزنه. این دیگه یعنی فاجعه!! استاد عزیز ما حتی انگلیسی هم نمی‌دونست!! دیگه شده بود نور علی نور...

اون روز هم مثل بقیه اتفاقات غیر منتظره سپری شد و الان چند جلسه‌ای از شروع کلاس زبانم گذشته و این کلاس یکی از شیرین‌ترین کلاس‌هایی بوده که تا به حال تجربه کردم. نه تنها به خاطر محتوای درس، بلکه به خاطر شیوه‌های جالبی که استادمون برای ارتباط برقرار کردن با ما استفاده می‌کنه و تمامش قابل فهمه.

الان که فکر می‌کنم، نگرانی‌‌ای که از این بابت داشتم به نظرم مسخره میاد. ترس از ارتباط، بدون اشتراک زبانی! اما این درست همون چیزی بوده که همه ما در بدو تولد تجربه کردیم. دو سال تمام با اطرافیانمون ارتباط داشتیم و زبان هیچ دخالتی در اون نداشت... اما نمی‌دونم چرا این همه فراموشکاریم! مسئله‌ای که در سن یکی دو سالگی خیلی راحت باهاش کنار آمدیم و حلش کردیم الان برامون این همه مهم و غیر قابل حل به نظر میاد. گاهی اوقات آنچنان قابلیت‌های خودمون رو نادیده می‌گیریم که احساس ضعف تمام وجودمون رو می‌گیره و فقط یک کوه بزرگ از مشکلات رو جلوی چشم خودمون می‌بینیم. دلیلش برای خودم هم واضح نیست.
شاید هنوز به خودمون ایمان نداریم! به توانایی‌های بالقوه و بالفعلمون...
شاید باید بیشتر خودمون رو بشناسیم! و از اوون مهم‌تر کسی رو که این توانایی‌ها رو به ما داده...